Togo met Frida :)

Nog steeds is alles hier helemaal super en ik kijk heel erg tegen de dag op dat ik moet gaan vertrekken, gelukkig heb ik nog heel veel tijd hier! 23 Januari was mijn verjaardag wat een hele andere ervaring was. Ik ben gewend aan het donkere koude verjaardag, en dit jaar was er stralende zon. Mijn lerares van de kleine kindjes had me de dag van te voren al heel lief armbandjes en oorbellen gegeven om te kunnen dragen op mijn verjaardag. Het eerste wat ik ’s morgens gedaan heb waren de cadeautjes open maken die mama en bente in mijn tas hadden meegegeven, leuker wakker worden kon niet . Toen ik ging ontbijten kwam mijn gastmoeder al zingend de kamer binnen ook met een cadeautje, een hele mooie armband. Toen ik op school was hebben de engelse klassen happy birthday voor me gezongen en ook van deze leraar kreeg ik een cadeautje! De kleintjes zongen mijn verjaardagsliedje al heel goed in het frans en iedereen was heel erg vrolijk waardoor ik zelf een hele leuke verjaardag had. Toen ik thuis kwam had mijn gastmoeder een hele uitgebreide lunch voor me gemaakt echt heel erg lief. Na de lunch ben ik naar het bureau gegaan met Liza (de belgische vrijwilligster) want zij was ook jarig! We hebben samen van de wifi genoten, en eerlijk gezegd wisten we niet heel goed wat we anders konden doen omdat we nog niet echt veel meer gezien hebben dan onze eigen wijken waar echt niks te doen is. Verder was mijn verjaardag dus niet heel speciaal maar overal waar ik ben geweest werd ik heel lief ontvangen en gefeliciteerd! Vrijdag zijn we met alle vrijwilligers voor onze verjaardag uiteten geweest. Ik had eigenlijk verwacht dat je met zo weinig vrijwilligers een hele hechte groep zou worden, maar dit valt eigenlijk wel een beetje tegen. Iedereen praat wel met elkaar met er is niet echt een intense band, met Liza kan ik het wel goed vinden, en de mensen van de organisatie, en de rest is heel aardig maar ik heb nog niet echt een goede connectie met ze, wat ik wel jammer vind. Daniela, het nichtje van Rrodrique kwam die avond ook wat wel heel gezellig en leuk was! Zaterdag heb ik heel de dag op mijn bed gelegen omdat ik zo bizar misselijk was, afrikaans eten of malaria pillen, iniedergeval zondag was alles weer over en zijn Liza en ik lekker naar cocobeach, het strand, geweest en hebben we eindelijk uitgebreid kunnen bruinen! Hier is het ook wel mogelijk om een beetje in de zee te zwemmen . Dinsdag hebben we met alle vrijwilligers togolees gekookt, de grijze pudding waar ik het in mijn vorige reisverslag over had, maar dan met een rode kleur, en dit smaakte nog best aangenaam. Ook was er een nieuwe vrijwilligster bij gekomen, Phillipa, uit Londen, echt een heel leuk meisje! Woensdag ben ik met haar na het werken naar hotel palm beach geweest om te kunnen zwemmen en zonnen en eigenlijk vooral elkaar een beetje te leren kennen, ik ben heel blij dat ze is gekomen, zo zijn er steeds meer leuke vrijwilligers! Het lesgeven gaat allemaal echt nog heel prima, ik mag steeds meer doen wat ik leuk vind, ik mag sommige grammatica onderdelen zelfs al uitleggen, vaak gaat bobo (de leraar) na mijn uitleg alles precies hetzelfde nog een keer uitleggen, waardoor ik me lichtelijk nutteloos voel, maar ik snap ook wel dat hij persé zeker wilt weten dat de kinderen alles snappen. Waarschijnlijk zal dit over een tijdje ook wel stoppen. Ik begin ook steeds meer respect van de kinderen te krijgen, als ik alleen een les moet geven, en iemand is bijvoorbeeld aan het praten, is er vaak wel een andere leerling die zegt dat hij zijn mond moet houden. Ze zijn allemaal heel aardig voor me en de complimentjes vliegen me vaak om de oren. Ik ben er achter gekomen dat ik best een aantal leerlingen heb die ouder dan mij zijn, het is best raar om iemand van 21 les te geven, maar ook deze luisteren goed. De kleintjes beginnen ook al een heeeeeel klein beetje beter te luisteren, als ik binnen kom sprinten ze niet meer allemaal tegenlijk op me af, meestal zijn het nu nog maar 5 kindjes en begint iedereen te schreeuwen, al een hele verbetering. Ik heb geleerd dat als de lerares weg is ik gewoon moet proberen de kindjes bezig te houden zodat ze niet gaan rondrennen, veel meer dan liedjes zingen kan ik nog niet echt met ze doen, dus inmiddels ken ik al heel veel franse en ‘ewe’ kinderliedjes. Maar het zijn echt schatjes, elke keer als zo’n hummeltje naar me lacht krijg ik een warme gloed van liefde over me heen. Het zoontje van de lerares van 2, heb ik meestal in mijn armen of op schoot, en soms kijkt hij me zo blij aan en krijg ik spontaan een echte knuffel van hem, deze momentjes maken me zo vrolijk en ik voel me zo geliefd hier. Niet alleen de kindjes, maar bijvoorbeeld ook mijn gastmoeder en gastzusje, ze zijn elke keer zo blij als ik thuis kom en vragen zo geinteresseerd naar me, en ook de mensen van de organisatie, ze ontvangen me altijd zo goed en leuk, en Rodrique, ik heb denk ik nog nooit in mijn leven zo’n geweldige man ontmoet, met letterlijk elk klein probleempje of vraag of wat dan ook kan ik wel bij hem terecht. Ik merk echt aan mezelf dat mijn humeur hier zo goed is, maar ook dat van alle andere om mij heen, deze mensen zijn zo tevreden, ze zijn gewoon blij met wat ze hebben, en ookal is dat misschien niet veel, het voldoet, daar zouden wij Europeanen zeker een voorbeeld aan mogen nemen. Mijn lerares heeft me geleerd hoe je een doek om moet knopen met een baby op je rug, ik liep dus de hele dag rond met kleine Adrielle achter op mijn rug die gewoon heerlijk in slaap viel, super handig zo’n doek! Toen ik naar school liep en naar huis liep kwam ik steeds een huilend meisje van mijn klas tegen, zelf kon ik natuurlijk niet vragen wat er was gebeurd dus vroeg ik een wat ouder kindje dat te vragen, en blijkbaar werd ze steeds door jongens geslagen op haar weg naar huis, ik ging er vanuit dat dit ook kleine jongetjes van 4 waren maar toen ze wees naar wie het waren, waren het gewoon jongens van 14/15 gok ik, echt bizar was dat, dus heb ik de kleine naar huis toe getilt en het aan haar moeder, wat een hele jongen leuke vrouw was, verteld. Ook ben ik toen even gaan kijken bij het weeshuisje waar een andere vrijwilligster, Sofia, werkt. Ik heb een heel gesprek gehad met een meisje daar, die vertelde dat haar moeder nog wel leeft maar haar vader niet meer, en dat dit bij heel veel weeskinderen zo is, de moeders zijn niet in staat om alleen voor het kind te zorgen en daarom wordt het naar een weeshuis gebracht. Het meisje vertelde me dat ze wel blij was in het weeshuis, maar dat ze heel erg hoopte dat een vrijwilliger haar zou adopteren, waarop ik een beetje ongemakkelijk antwoorden dat ik helaas te jong ben.. Maar het was heel goed om te horen dat de kinderen het zo goed in het weeshuis hebben, ik had ook met de tata gepraat en deze vertelde me dat ze ook niet slaan in het weeshuis! Elke vrijdag heb ik hier club d’anglais, er komen dan leerlingen die het leuk vinden om engels te leren, en ik mag 2 uur lang doen wat ik wil met ze, het moet meer een leuke manier zijn om engels te leren. Vaak speel ik dus spelletjes met ze of zingen we liedjes en deze vrijdag had ik muziek meegenomen, waarop ik ze mama’s beroemde stopspel liet spelen, dus ik liet ze dansen wat echt heel erg leuk was. ’S Avonds zijn we weer iets gaan drinken met alle vrijwilligers en Rodrique. Zaterdag zijn Philippa, Jessica, Liza en ik naar de grand marché gegaan. Rodrique had ons op het begin al gewaarschuwd dat we even moesten wachten met daarheen gaan tot we afrika gewend waren, daar had hij zeker gelijk in. Er waren zo veel mensen, die je allemaal aanraken en tegen je praten omdat ze dingen willen verkopen, en tegelijkertijd waren er super veel taxi’s en moto’s die door de markt heen reden, echt een grote chaos. Liza en ik hebben we allebei een echt afrikaans jurkje gekocht, waardoor mijn gastmoeder nu vind dat ik echt een togolese ben. We zijn gezellig gaan lunchen want het was Philippa’s verjaardag. Ik ben nog langs Daniela (het nichtje van Rodrique) geweest om haar nederlands te leren, alleen deze keer liep het meer uit op gewoon gezellig kletsen. Daarna zijn Koffi ( de chaffeur), Rodrique en ik naar het vliegveld gegaan om de nieuwe vrijwilligers op te halen, en heel toevallig was een van die nieuwe vrijwilligerster Frida!!!! :D het is echt zo super leuk om haar hier te hebben! Zondag zijn we met veel vrijwilligers naar het strand geweest, de zee was vandaag een stuk wilder. We stonden echt nog aan het begin van de zee en werden al meegesleurd door een golf het strand op, met mij was niks mis maar Frida had al meteen een hele wond op haar heup, gelukkig heb heel veel first aid spelen mee genomen, de scalpel en injectiespuiten konden we nog niet gebruiken (ja ik ben echt goed voorbereid) maar ik heb haar goed verzorgd :D. Maandag moest ik nog alleen werken omdat Frida haar introductie dag had, en dinsdag hebben we voor het eerst samen gewerkt wat heel leuk was. In de tijd dat ik niks te doen had was ik meestal een beetje aan het schrijven of tekenen maar nu kan ik een beetje met Frida kletsen zachtjes. Nu we met zijn 2e zijn betekend het wel dat er nog minder werk voor ons is dus we zijn een beetje aan het brainstormen hoe weer meer kunnen doen hier. Het klikt verder ook goed tussen Frida en mijn gastmoeder waar ik heel blij mee ben, de sfeer hier thuis is super en op school ook. Aan de hitte ben ik eindelijk wel redelijk gewend, ik kan me niet voorstellen dat het nu in Nederland gewoon koud is, geef mij dit lekkere zonnetje maar!