eerste indrukken

11 Januari om kwart over 7 was het dan eindelijk zo ver, opweg naar schiphol om via Parijs naar Lomé te vliegen. Lieve Bente, Mama en Papa gingen me uitzwaaien en in tegenstelling tot de rest van de week was ik heel kalm en de reis verliep prima. Het laatste uurtje kwamen de zenuwen pas echt tevoorschijn. Gelukkig ontmoette ik een heel aardig meisje op het vliegveld, Pyra, ze hielp me door de visa controle etc heen. Het eerste bizarre wat ik zag waren de bagagebanden, het waren er twee maar er werd nergens aangegeven waar de bagage van Parijs uit kwam. Na wat rond gevraagd te hebben kwam ik erachter dat de bagage dus gewoon random op een band gedropt werd maar gelukkig kon ik die wel vinden. Toen werd ik opgehaald door Rodrique en Koffi (de chaffeur) ik werd ontvangen met knuffels en ik heb nog nooit zulke vrolijke lachende mensen ontmoet. Ik voelde me meteen op mijn gemak en heb alleen maar gelachen in de auto. Toen ontmoette ik mijn gastmoeder, wat echt een super lieve vrouw is. Ook zij lacht veel en is super aardig! Ik praat met iedereen frans hier, dus weer de kans om mijn frans nog beter te verbeteren. Mijn kamer is voor afrikaanse gebruiken heel erg groot, voor nederlandse gebruiken is het ook nog echt prima, ik heb zelfs een twee persoonsbed en een spiegel! Verder heb ik praktisch mijn eigen verdieping met een toilet en echte douche, waar wel maar een paar druppels uit komen, dus om mijn haar te wassen heb ik toch minstens een kwartier nodig maargoed, het hebben van (stromend) water is al een hele luxe. Water word hier trouwens uit zakjes gedronken, wat op het begin heel raar aanvoelde maar ik ben er nu al helemaal gewend, door de warmte drink ik bijna 3 liter water per dag. De eerste zondag ben ik samen met Rodrique naar de kerk geweest, echt een super groot verschil met de Nederlandse kerk. Op het begin was er een soort band die liedjes zong en alle mensen begonnen opeens helemaal te dansen. Daarna werden er gewoon liedjes gezongen en daarna werden er dingen verteld. Ik was letterlijk de enige blanke in de zaal, en dan ook echt een grote zaal. Later kwam ik erachter dat ik uberhaupt de enige blanke ben in de omgeving waar ik leef, ik kom nooit een andere blanke tegen, alleen als ik de andere vrijwilligers zie. Na de mis ging ik met een man praten die me heel veel interessante dingen heeft verteld van de manier waarop de Togolese mensen naar God kijken. Hierna mocht ik mee op kraamvisite met Rodrigue naar een van zijn vrienden. In togo zingen ze allemaal liedjes voor de pasgeboren baby om hem/haar een gezond etc leven te wensen. Ik kreeg het pasgeboren kindjes ook in mijn armen, echt zo schattig!! Hierna zijn we nog naar het huis van een vriend van hem geweest en naar het huis van Rodrique zelf waar twee kleine hummeltjes onze kant op aan het rennen waren en ik dacht dat ze Rodrique gingen knuffelen maar voor ik het wist hingen er twee kleintjes aan mijn benen. De eerste dag zat ik al helemaal in de afrikaanse cultuur en het was super fijn om na deze dag thuis te komen en me zo thuis te voelen in mijn nieuwe huis. Mijn gastmoeder wilde graag dat ik met haar TV ging kijken na het eten, wat ik nu elke avond doe, de ontvangst is hier naturlijk niet super dus het beeld is vaak gevuld met strepen etc maar het is super grappig om naar bijvoorbeeld afrikaanse muziekclips te kijken. Door de warmte hier, het is ongeveer 35 graden maar het voelt als 50 graden echt belachelijk warm, slaap ik niet heel erg goed, maar ik hoop dat dat op een gegeven moment wel zal wennen. Maandag had ik mijn officiële introductie, toen heb ik twee andere vrijwilligers ontmoet, Liza een belgisch meisje is op dezelfde dag als mij jarig! We zijn door Lomé gaan lopen en naar het strand geweest, helaas is de zee veel te wild om in te kunnen zwemmen. Dinsdag was mijn eerste dag op mijn project, het schooltje ‘Elite la providence’ waar ik dus Engelse of Franse les zou gaan geven. Het is nu zo ingedeeld dat ik mee help met Engels les geven en de uren dat er geen engels les gegeven wordt, help ik mee bij de kindjes op de ‘Maternelle’ dit zijn dus kleine kindjes van 4-5 jaar oud!! Mijn eerste twee dagen waren er Engelse examens dus heb ik alleen meegeholpen bij de kleintjes. De eerste dag ging de lerares ‘even’ ( een half uur) weg. De kindjes begonnen rond te rennen, op de tafels te dansen, te schreeuwen, te huilen, alles tegelijk, en ik maar in het frans proberen te schreeuwen ‘arret arret’ toen kwam ik erachter dat ze kindjes nog helemaal geen frans spreken maar alleen de afrikaanse taal Ewe.. Ik stond daar dus met twee huilende kindjes in mijn armen allemaal vechtende kinderen uit elkaar proberen te halen wat totaal niet lukte tot gelukkig de lerares weer binnen kwam en de kindjes natuurlijk wel meteen rustig op hun stoeltje gingen zitten. Ik moet toegeven dat ik het eigenlijk een hele grappige eerste ervaring vond, ik zou niet weten wat ik de volgende keer moet doen, maar misschien krijg ik ooit wel de kans ewe te leren spreken. De kindjes spreken me hier aan met ‘tata’ wat een soort mama betekend maar dan niet je echte mama, maar meestal word ik aangesproken met ‘yovo’, dit wordt niet alleen door de kleine kindjes gedaan, maar door de hele school, en ook gewoon door de mensen op straat. Yovo betekend blanke, in Nederland zou het heel rasistisch zijn iemand aan te spreken met zwarte, maar hier wordt dat juist als iets positiefs gezien, Rodrique heeft me uitgelegd dat vroeger een yovo zo speciaal was omdat de huidskleur anders was dat dit wel een stukje van god ofzoiets moest zijn. Nu wordt dat natuurlijk niet meer zo gezien, maar nog steeds is yovo wel heel positief. Ik heb de kindjes inmiddels wel mijn naam aangeleerd dus nu verschild het al tussen Isabella en yovo en af en toe tata. De eerste keer op straat alleen lopen was ik wel wat zenuwachtig, omdat iedereen me altijd zo bang had gemaakt hoe gevaarlijk afrika is, nou de mensen zijn zo super aardig, iedereen zegt goedemorgen tegen en vraagt hoe het gaat en natuurlijk zijn er ook wat mannen met ‘tu es belle of you beautiful’ of die zelfs graag met je willen trouwen, maar niks is op een hele vervelende manier ofzo, ik kom er vaak gewoon lachend vanaf, en ik draag altijd een ring dus ik ben al getrouwd in Nederland met een hele sterke man! Dinsdag middag had ik alle andere vrijwilligers ontmoet, allemaal heel aardig en nog steeds spreek ik met ongeveer iedereen frans, behalve met liza, daarmee natuurlijk Nederlands. We kregen toen een lesje ewe, waarmee ik een liedje geleerd had, wat ik de volgende dag met de kindjes heb gezongen, ik dacht dat na 5x zingen ze het liedje wel zat zouden zijn, maar nee de komende dagen heb ik niks anders gehoord als ‘akbatvi, lésimé, pussi, pussi, pussi’ wat betekend: kleine vis in het water, zwem, zwem, zwem. Donderdag ging ik voor het eerst mee kijken met de Engelse lessen. Ik had verwacht dat het niveau Engels in Afrika ontzettend laag zou zijn. Maar dit valt goed tegen, ik moest zelf goed opletten bij de grammatica uitleggen hoe alles ook alweer werkte. Vooral de volgende dag toen ik opeens alle oefeningen die ze moesten maken met ze moest gaan nakijken, ik ben dus zelf mijn engelse grammatica ook heel erg aan het verbeteren. De kinderen zijn hier wel op een puber leeftijd (en ja papa en mama nu ik bijna 19 ben vind ik dat ik inmiddels mag zeggen dat ik daar overheen ben) waardoor ze soms wat lui doen en graag grapjes maken. Maargoed, de leraar is er met zijn stok dus heel ver kan het toch niet gaan. Het slaan van de kinderen vind ik wel heel erg moeilijk om te zien. Vooral bij de allerkleinste, als ze stout zijn krijgen ze al een klap met een stok, maar ook als ze iets niet goed doen. Een jongetje moest de letters i, a en o oplezen, maar hij snapte het gewoon nog niet en werd dus goed hard geslagen, helemaal huilend stond hij voor de klas te wachten om het nog een keer te proberen, ik zag hem helemaal shaken van angst en dit vond ik echt ontzettend moeilijk om te zien. Maar ingrijpen kan natuurlijk ook niet want dan gaat de autoriteit van de lerares weg. Ook de oudere kinderen worden geslagen, na de examens als ze een onvoldoende hadden kregen ze 5 stokslagen, soms als ze het antwoord niet weten worden ze ook allemaal een keer geslagen, dit is op de handen of de kont. Het rare is dat de oudere kinderen dit niet eens echt erg meer vinden, ze maken er vaak een grapje van en moeten hard lachen als een ander geslagen wordt. Heel bizar is dat om te zien, dat ze er gewoon gewend aan zijn geraakt, anders dan bij die kleintjes die altijd moeten huilen. Mijn gastmoeder wilt me afrikaans leren koken wat ik echt super leuk vind, we eten nu nog meestal, rijst, couscous, of pasta met een saus, maar ze heeft laatst al iets afrikaans gemaakt, wat eigenlijk ook op rijst leek maargoed haha. Mijn dag ziet er dus ongeveer zo uit: ik sta om half 6 op, ik ontmoet om kwart over 6, om 10 over half 7 loop ik richting school en om 7 uur begin ik met lesgeven, om 11 of 12 uur ben ik klaar en ga ik naar huis, daar lunch ik, dan ga ik slapen (lesgeven is echt supervermoeiend) en rond half 3 loop ik weer naar school (dik 20 min lopen) ik geef tot 5 les en loop weer naar huis. Ik ga een beetje lezen of met Amivi (het meisje van 9 dat ook bij ons woont) praten en rond half 7/7 avondeten, daarna kijk ik tv met mijn gastmoeder en rond half 10 ga ik slapen. Er zijn hier echt amper internet cafés, alleen op het bureau, wat 10 minuutjes lopen voor mij is, is wifi, die ook nog eens heel slecht werkt dus skypen lukte de laatste keer helaas al niet. Ik kan wel voor 1 euro 10 minuten naar nederland bellen met mijn togolese telefoon, terwijl met mijn iphone voor 1 minuut bellen al 4 euro en 7 cent is. Maar ik vind het ook wel leuk me echt helemaal in de afrikaanse cultuur in te leven. 1 Februari komt Frida, voor wie haar nog niet kent, mijn Noorse vriendin die ik in Montpellier heb ontmoet. Ze komt in hetzelfde gastgezin als mij en gaat ook lesgeven op hetzelfde schooltje, ik heb het nu heel leuk maar het lijkt me ook wel leuk wat meer contact met iemand van mijn leeftijd te hebben omdat ik nu altijd met of kindjes, of de leraressen of mijn gastmoeder ben. Wat niet erg is, want ik heb het echt super naar mijn zin, maar ik kijk zeker wel naar Frida’s komst uit! Inmiddels heeft mijn gastmoeder wel wat meer afrikaans voor me gekookt, en ik moet toegeven dat ik toch het westerse eten wat meer apprecieer. Ik kreeg een soort grijze pudding wat een soort bitter smaakte, met een saus daarbij, die super slijmerig en groen was met visjes erin waar nog gewoon de ogen alles in zat en dat moest je gewoon zo eten!! (Dit is echt iets voor jou Chiara, ze verkopen hier ook dode ratten aan de kant van de weg!) Gelukkig hoefde ik het niet op te eten, maar ik moest wel persé nog meer couscous eten. Mijn gastmoeder is het er helemaal niet mee eens dat ik best graag wat kilootjes kwijt wil, en is bang dat de organisatie dan boos op haar wordt omdat ze me niet genoeg eten zou geven, dus ik heb nog nooit een maaltijd gehad waarbij we daarna geen discussie hadden gehad of ik genoeg gegeten had of niet, gelukkig ziet ze het inmiddels als een grapje, want pfoe als ik echte afrikaanse porties zou moeten eten, dan kwam ik als een tonnetje terug, die mensen eten echt veel. Dit weekend ben ik zaterdag morgen met Liza een beetje rond gaan lopen door de buurt, dit was wel leuk maar echt veel interessante dingen waren er niet te zien, het is echt gewoon zand met huizen en heel veel kleermakers en kappers. ’S Middags ben ik het nichtje van Rodrique Nederlands gaan leren, dit was echt ontzettend moeilijk, ik heb geen idee hoe de nederlandse grammatica werkt!! Het is zelfs zo erg dat ik voor de volgende keer maar op internet ga zoeken naar de grammatica regels.. Maar het is wel heel grappig en gezellig, ze is heel erg en het is leuk om met echt togolese mensen om te gaan. Zondag heb ik ’S morgens met Amivi (mijn gastzusje) gespeeld, en ’S middags zijn liza en ik naar een ‘duur’ hotel geweest om lekker te kunnen zwemmen en wat bruin te kunnen worden! De volgende week heb ik veel meer engelse les moeten geven dan daarvoor, soms geef ik nu gewoon volle uren les, waarbij ik vooral veel teksten moet voorlezen, de kinderen moet laten lezen en de uitspraak moet corrigeren, oefeningen moet nakijken, en soms zelf oefeningen of vragen moet verzinnen. Ook moet ik ze liedjes leren, dus als iemand nog leuke Engelse liedjes heeft, niet echte kinderliedjes maar wel makkelijke liedjes dan zijn suggesties heel erg welkom, ook franse kinderliedjes zijn heel erg welkom want akbtavi heb ik inmiddels veel te vaak gehoord. Dinsdagmiddag hebben we samen met alle vrijwilligers een weeshuisje geverft. Dit was zwaar werk, maar wel heel erg leuk om te doen, zo voel je je als vrijwilliger nog net wat nuttiger omdat je verschillende dingen doet! Kortom, ik heb het hier echt helemaal geweldig, en ik word super goed verzorgd dus niemand hoeft zich zorgen te maken ( papa, mama ;) )